Zaburzenia skroniowo-żuchwowe, zaburzenia czynnościowe układu ruchowego narządu żucia (ZCURNŻ), czy temporomandibular disorders (TMD) to synonimy. Wszystkie formy określają zbiór objawów odczuwanych w okolicy stawu skroniowo-żuchwowego (ang. temporomandibular joint - TMJ), skroni, żuchwy czy potylicy. Do objawów TMD należą: dysfunkcje stawów skroniowo-żuchwowych, takie jak ból, trzaski, ograniczenie ruchomości czy asymetria ruchu, a także ból czy sztywność mięśni żucia (w okolicy policzków czy skroni). Więcej o objawach TMD dowiesz się w odpowiednim artykule.
Częstotliwość występowania
Najnowsze doniesienia wskazują, że objawy TMD występują od 3 do 12% ogólnej populacji [1-3].
Wiek
Przedział wiekowy, w którym najczęściej występują objawy zaburzeń skroniowo-żuchwowych kształtuje się pomiędzy 16., a 45. rokiem życia. Natomiast szczyt występowania przypada pomiędzy 20. i 40. rokiem życia [4,5].
Płeć
Objawy TMD występują znacznie częściej u kobiet. Najczęściej podawana proporcja to 3-4:1, a nawet 8:1 [6,7,8,9]. Kobiety też częściej poszukują pomocy medycznej w związku ze wspomnianymi dolegliwościami, gdyż stanowią one 80% wszystkich pacjentów z TMD [10].
Czynniki współwystępujące
Biorąc pod uwagę trzy grupy objawów, tj. mięśniowe (ból, sztywność), dyskowe (klikanie, przeskakiwanie, trzaski, blokowanie) oraz stawowe (ból, zmniejszenie zakresu ruchomości, blokowanie) aż 2/3 pacjentów prezentuje współwystępowanie objawów. Czyli u blisko 64% pacjentów występuje więcej niż jeden objaw, np. sztywność mięśni połączona z trzaskami w stawie czy ból stawu skojarzony z bólem mięśniowym i ograniczeniem ruchomości otwarcia [6].
Więcej informacji dotyczących epidemiologii.
Liczne badania podjęły próbę charakterystyki populacji pacjentów z objawami zaburzeń skroniowo-żuchwowych. Wykazano, że stres, depresja, zaburzenia lękowe, ból przewlekły, bruksizm czy dysfunkcje kręgosłupa szyjnego najczęściej współwystępują z TMD. Udowodniono również, że pacjenci z zaburzeniami skroniowo-żuchwowymi doświadczają obniżenia jakości życia z powodu występujących objawów.
Stres
Wpływ stresu oraz czynników osobowościowych jest obecnie bardzo szeroko badany. Wyniki badań pokazują, że pacjenci z zaburzeniami skroniowo-żuchwowych prezentują podobny profil psychologiczny, co pacjenci z innymi zespołami bólowymi w obrębie aparatu mięśniowego, np. napięciowymi bólami głowy czy kręgosłupa, bólami reumatycznymi czy fibromialgią [11,12].
Pacjenci z TMD wykazują wyższy poziom stresu, lęku, depresji, odczuwania bodźców płynących z ciała, bólu, tendencji do myśli katastroficznych i kinezjofobii (strachu przed ruchem) [13,14,15,16,17,18].
Depresja, zaburzenia lękowe
Związek stresu i depresji z występowaniem objawów TMD jest potwierdzony, a jego poziom określany, jako silny [19-21]. Ich korelacja działa w obie strony, tzn. stres i depresja nasilają objawy zaburzeń skroniowo-żuchwowych i odwrotnie, ból występujący w TMD może wywoływać lub nasilać stany depresyjne czy inne zaburzenia psychiczne.
Badania zgodnie potwierdzają wyższą częstotliwość występowania oraz większe nasilenie depresji oraz stanów lękowych u osób z zaburzeniami skroniowo-żuchwowymi [22]. Silniejszą zależność zaobserwowano u pacjentów z TMD w stanie przewlekłym niż ostrym [23].
Wiele badań potwierdziło, że pacjenci z bólem mięśniowo-powięziowym w obrębie twarzoczaszki, czy stawowym w wyniku zmian degeneracyjnych uzyskiwali wyższe wyniki w badaniach ankietowych, co wskazuje na bardziej zaawansowane stadia depresji czy somatyzacji niż pacjenci z przemieszczeniem dysku stawowego [24].
Podsumowując, czynniki psychospołeczne predysponują, podtrzymują i jednocześnie mogą powodować przewlekłość występowania zaburzeń skroniowo-żuchwowych [25].
Ból przewlekły
TMD należy do grupy zaburzeń silnie uwarunkowanych stanem emocjonalnym. Podobny mechanizm powstawania prezentują inne choroby, które mogą współwystępować. Oznacza się je zbiorczo, jako Chronic Overlapping Pain Conditions - COPC [26].
COPC jest grupą zaburzeń związanych z bólem przewlekłym, które wykazują tendencję do jednoczesnego, występowania u danej osoby.
Do COPC należą:
Zespół przewlekłego zmęczenia (ang. Chronic Fatigue Syndrome)
Fibromialgia (ang. Fibromyalgia)
Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego (ang. Interstiatial Cystitis)
Zespół drażliwego jelita (ang. Irritable Bowel Syndrome)
Vulvodynia (ang. Vulvodynia)
Endometrioza (ang. Endometriosis)
Zaburzenia skroniowo-żuchwowe (ang. Temporomandibular Disorders)
Zespół przewlekłego bólu dolnego odcinka pleców (ang. Chronic Low Back Pain)
Zespół przewlekłego napięciowego bólu głowy (ang. Chronic Tension-Type Headache)
Przewlekła migrena (ang. Chronic Migrene)
W ostatnich latach znacznie wzrosła liczba osób (głównie kobiet), u których obserwuje się jednoczesne występowanie powyższych zespołów. Dzielą one wspólny mechanizm wynikający z dysfunkcji układów - nerwowego, endokrynnego oraz odpornościowego. Często są powiązane ze snem, nastrojem, zmęczeniem czy zaburzeniami poznawczymi (kognitywnymi).
Najczęściej występujące objawy to: pogorszenie objawów bólowych (zarówno miejscowych, jak i ogólnych), spadek efektywności terapii, pogorszenie stanu zdrowia oraz wskaźników psychosocjalnych, wzrost poziomu niepełnosprawności, wzrost kosztów leczenia (jednostkowego dla pacjenta oraz ogólnego w perspektywie całego społeczeństwa), obniżenie jakości życia.
Bruksizm
Wyróżnia się dwie formy bruksizmu - nocną oraz dzienną. Bruksizm nocny charakteryzuje się nieświadomym zgrzytaniem zębów, natomiast dzienny najczęściej objawia się zaciskaniem zębów [27]. Mechanizm powstawania, a także konsekwencje wynikające z występowania wymienionych form są inne, dlatego diagnostycznie kluczowe wydaje się ich rozróżnienie [28].
Badania nie rozstrzygają (nie odrzucają, ale też nie potwierdzają) związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy TMD, a bruksizmem. Natomiast wyniki zwracają uwagę, że obecność bruksizmu może zwiększać ryzyko występowania TMD, szczególnie w formie zaburzeń mięśniowo-powięziowych wg DC/TMD [10].
Dysfunkcja kręgosłupa szyjnego
Wśród najczęściej wymienianych objawów na poziomie kręgosłupa szyjnego występujących u pacjentów z TMD znajdują się:
ból kręgosłupa podczas ruchu [29,30,31],
zwiększona tkliwość mięśni szyi podczas dotyku lub ucisku [32],
ograniczenie zakresu ruchomości kręgosłupa szyjnego (w tym szczególnie rotacji) [33,34],
osłabienie wytrzymałości mięśni szyi [35].
Przegląd systematyczny badań dotyczących jakości życia pacjentów z TMD pokazuje, że jest on obniżony. Główne przyczyny, które wskazywali pacjenci dotyczyły: bólu przewlekłego, spadku energii, ograniczenie aktywności ze względu na dolegliwości fizyczne i zaburzenia emocjonalne, ogólne problemy zdrowotne, zaburzenia lękowe czy depresję, zaburzenia smaku, dyskomfort podczas jedzenia, zmiany głosu, nieobecność w pracy ze względu na przewlekły ból, zaburzenia snu. Zaburzenia przejawiające się trudnościami w zasypianiu, przerywanym snem, czy też zmęczenie pomimo snu wykazują silny związek z obniżeniem jakości życia [36].
Piśmiennictwo naukowe nakreśla profil osoby cierpiącej z powodu objawów zaburzeń skroniowo-żuchwowych przypisując jej następujące cechy:
płeć - kobieta,
wiek - 20-40rż,
możliwe zaburzenia współtowarzyszące - stres, depresja, zaburzenia lękowe, ból przewlekły, bruksizm czy dysfunkcje kręgosłupa szyjnego,
możliwe nakładanie się objawów z innych przewlekłych zespołów bólowych (COPC) - fibromialgii, zespołu jelita drażliwego, bólu dolnego odcinka pleców, endometriozy czy przewlekłych migren,
obniżenie jakości życia (QOL) skutkujące wycofaniem z życia społecznego, rodzinnego czy zawodowego.
autor Tomasz Marciniak - fizjoterapeuta
Jeżeli chcesz być na bieżąco zapraszam do polubienia mojej strony na Facebooku czy Instagramie.
Fizjoklinika s.c.
ul. Nowogrodzka 62c/40
02-002 Warszawa
Created by Słoneccy.pl